Od kiedy pamiętam – marzyłam o teatrze. Chciałam być aktorką. Pokazywać się na scenie jako wciąż inna osoba, przebierać się, zmieniać twarz makijażem...Jednak chyba najważniejsza była dla mnie „magia teatru”. Na tę magię, według mego pojęcia, składały się spotkania z widownią,  zapach tremy i nerwowości przed wejściem na scenę.... zapachy garderoby. W moich wizjach były także odcienie załamującego się światła. Całość sprawiała, że czułam się szczęśliwa z moimi marzeniami. Pozostały one jednak nie zrealizowane. Nieudany start do szkoły teatralnej. Małżeństwo, które zablokowało wiele moich marzeń na wiele lat...

Wyjechałam z kraju w poszukiwaniu samej siebie. Ale to już wiecie.....

Zaczęłam "wgryzać się" w środowisko angielskiej społeczności i poznawać coraz więcej ludzi mających podobne zainteresowania. Trafiłam do grupy teatralnej!. Paula Boulton, Angielka, skrzypaczka, artystka. Jednym z jej artystycznych zajęć jest prowadzenie amatorskich grup teatralnych. To ona zaprosiła mnie do wzięcia udziału w jednym z jej projektów.

Tak zaczęła się realna przygoda z teatrem. Była to kobieca grupa teatralna. Miałyśmy w przygotowaniu spektakl pt. „About Her".  Paula była reżyserem, scenarzystą i ogólnie organizatorką wydarzenia.

Spędzałam wspaniałe wieczorne chwile z kobietami zainteresowanymi tym samym. Spektakl powstawał na podstawie zwierzeń kobiet różnych narodowości, które znalazły się - przypadkiem lub nie - w tym samym miejscu na ziemi. W mieście do którego zawiodły je różne losy.

Zagrałam więc niemal samą siebie. Kobietę, Polkę, która z różnych osobistych powodów znalazła się w angielskim mieście.

Przygoda była warta poświęcenia wieczorów na naukę tekstu, na próby sytuacyjne w teatrze, na ćwiczenia głosu i tzw. otwarcia ciała. Paula organizowała nam także spotkania, na których poznawałyśmy się nawzajem i doskonaliłyśmy swój amatorski warsztat aktorski.

 

Po spektaklu zebrałyśmy mnóstwo przyjemnych opinii i byłyśmy dumne z siebie. Nasze rodziny i przyjaciele zachwyceni przedstawieniem. Poświęcony czas zaowocował wieloma pochwałami, ale i krytycznymi uwagami także. Bez tego się nie da. Krytyka jest  motorem do działania, jeśli jest konstruktywna i podyktowana dobrem osoby czy grupy krytykowanej. Kolejne spotkania były więc także czasem na analizę popełnionych błędów, wnioskowaniem jak polepszyć i wzbogacić nasz warsztat itd.

Niebawem powstał kolejny projekt teatralny. Tym razem była to kobieca rzeczywistość przed i w czasie I Wojny Światowej. Rzecz działa się oczywiście na terenie naszego miasta i jego okolic. Otrzymałam rolę ekscentrycznej damy, która po utracie ukochanego męża jeszcze bardziej zdziwaczała. Mimo to, jej życie można ocenić jako wielobarwne, śmieszne, interesujące.

Z powierzonej roli wybrnęłam znakomicie. Na scenie czułam się jak ryba w wodzie. Obecność publiczności nie przeszkadzała mi. Wręcz odwrotnie. Dodawała animuszu i odwagi, aby pokazać widowni osobę jaką kreowałam.

Wiele ciekawych recenzji ukazało się później w lokalnej prasie. Nie wyobrażacie sobie jaką radość czułam, będąc częścią tego wydarzenia. Moje marzenia o „pracy” w teatrze spełniły się! W garderobie rozmowy, te ciche prywatne i te głośniejsze z powtarzaniem roli, pokrzykiwaniem że właśnie coś w stroju jest nie tak a za chwilę wychodzimy na scenę...  Gorąco od świateł przy garderobianym lustrze, a przecież trzeba poprawić gruby makijaż...jedna z koleżanek stoi w samych majtkach, bo właśnie zakłada opasłą sukmanę wiejskiej kobiety...

- Shila ! szybko, szybko zawiąż mi tę wstążkę. Ręce mi się trzęsą. Pomóż!

- Tracy, zapomniałaś włożyć fartuszek. Nie martw się już, nie powtarzaj, znasz swą rolę. Będzie dobrze!

- Margaret, koniecznie popraw sobie ten kapelusz, za mocno spada ci na oczy, nie będziesz widziała co robisz a widownia nie zobaczy także ciebie!

Tak mniej więcej działo się w garderobie. Tego chciałam, o tym marzyłam. Ta atmosfera była dla mnie!

- Babciu, dlaczego właściwie nie poszłaś do szkoły teatralnej? -zapytał zaciekawiony opowiadaniem Finley.

Zatrzymałam się na moment w swym opowiadaniu. Króciutką chwilkę trwało przerzucanie „taśmy filmowej” mego życia. Nie, nie powiem mu prawdy. Jeszcze nie teraz. Jest za mały, by zrozumieć prawdziwy powód.

- Kochanie, chyba wówczas zabrakło mi odwagi aby stanąć do ponownego egzaminu - odpowiedziałam lekko zamyślona. Finley ma zaledwie 10 lat i nie zrozumie. Traumatyczne losy mego pierwszego małżeństwa nie powinny rzucać żadnego cienia na jego dojrzewanie. Może kiedyś mu opowiem. Jak będzie już gotowy.